Tour de France 2022

W etapie 2 po najkrótszej przyszedł jeden z najdłuższych odcinków: 202,5 km z Roskilde wzdłuż wybrzeża Zelandii i przez most nad Wielkim Bełtem do Nyborga. Fabio Jakobsen wygrał po znakomitym finiszu. Holender z Quick-Step Alpha Vinyl wrócił na najwyższy poziom po koszmarnym upadku dwa lata temu w Tour de Pologne — i świętował pierwszy etapowy triumf w TdF.

Etap 3 rozegrano na Półwyspie Jutlandzkim: z Vejle 182 km wzdłuż wybrzeża do Sønderborga. Kibice z północnych Niemiec z pewnością ucieszyli się z mety blisko granicy — być może wybierając się na jednodniowy wypad. Dylan Groenewegen (Team BikeExchange–Jayco) minimalnie pokonał Wouta van Aerta na kresce. Belg z Jumbo-Visma obronił jednak żółtą koszulkę.

Wszystkie trzy duńskie etapy były bardzo płaskie: nieliczne podjazdy były niskie i łagodne — profesjonaliści niemal ich nie odczuwali. Nic dziwnego, że to sprinterzy mogli tu najlepiej wejść w wyścig.

Po trzecim etapie 03.07.2022 nastąpił 04.07 dzień transferowy: kolejny odcinek startował już we Francji, w Dunkierce. Nie był to oficjalny dzień przerwy, ale miejmy nadzieję, że kolarze zdołali chwilę odpocząć.

Etap 4: We Francji zrobiło się pierwszy raz pagórkowato. 171,5 km z Dunkierki do Calais utrudniały wiatry znad wybrzeża i przewyższenia. Przewidywaliśmy, że samotnym uciekinierom będzie ciężko, a kluczem okaże się praca zespołowa.

I tak właśnie było: Jumbo-Visma pokazała znakomitą współpracę, stale mając kilku kolarzy z przodu. Wout van Aert, już w żółci, po dwóch drugich miejscach wreszcie wygrał etap. Pogačar, najgroźniejszy indywidualnie, nie zdołał przeciwstawić się zespołowi — pomocnicy UAE byli zbyt daleko. Dopiero po kluczowym podjeździe przy Cap Blanc-Nez Van Aert odjechał i w sprincie odrobił cenne sekundy nad Słoweńcem.

Etap 5: Po czterech latach wróciła słynna kostka. Choć 153,7 km z Lille do Arenberg były krótkie, to łącznie 19,4 km bruku stanowiło ogromne wyzwanie — dlatego temu etapowi poświęcono specjalną koszulkę. Fani klasyków znają te sektory z Paris–Roubaix.

Simon Clarke (EF Education–EasyPost) wygrał po znakomitej jeździe. Mistrz Pogačar też imponował i był blisko odebrania Van Aertowi żółci.

Dla dotąd świetnego Jumbo-Visma etap okazał się ciężki: faworyt i lider Primož Roglič upadł i wybił bark. Chciał kontynuować, ale przy dwóch minutach straty do Pogačara zwycięstwo wydawało się mało realne. Van Aert miał teraz bronić żółtej koszulki, choć przewaga stopniała do minimum.

Etap 6: Start w belgijskim Binche i wzdłuż granicy francusko-belgijskiej do Longwy. 220 km — najdłuższy etap wyścigu; Ardeny dołożyły kilka podjazdów, choć największe góry omijano. Na końcu czekała „Mur de Pulventeux”: 800 m przy 12% — bardzo boleśnie po ponad 200 km.

Niezależnie czy nieuniknione, czy nie — ucieczka Wouta van Aerta zakończyła się, a wraz z nią obrona żółci. Pogačar wygrał pewnie — i znów założył znajomy maillot jaune. Hat-trick nie był jednak przesądzony.

Etap 7: Pierwsza oficjalna górska trasa: 176,5 km z Nancy w Wogezy. Najtrudniejszy podjazd czekał na końcu — tradycyjna już La Planche des Belles Filles. Cała końcówka usiana była stromiznami: to była klasyczna meta na podjeździe.

To właśnie ta końcówka przyniosła najbardziej emocjonalne obrazy: Niemiec Lennard Kämna (Bora–Hansgrohe) jechał w ucieczce ponad 100 km, lecz na miejscami 24% nachyleniu opadł z sił na ostatnich 100 m; minęło go kilku kolarzy, w tym Pogačar, który zgarnął etap.

Etap 8: Z Dole (FR) do Szwajcarii — znów pagórkowato. Uparte 186,5 km wynagrodził widok Jeziora Genewskiego. Wczesna kraksa masowa miała duży wpływ na przebieg — jeden kolarz odpadł. Końcowy, niespełna 5-kilometrowy podjazd ze średnią 4,6% zgasił nadzieje ucieczki.

Wout van Aert wygrał po piorunującym sprincie. Koszulki nie zmieniły właścicieli.

Etap 9: W Szwajcarii od razu prawdziwa górska próba: 193 km w Alpach. Długie podjazdy dominowały, ale i zjazdy — 1300 metrów w dół z Col de la Croix — oraz zjazd po Pas de Morgins były ogromnym wyzwaniem.

Dzień dla górali: Luksemburczyk Bob Jungels (AG2R Citroën Team) wygrał w świetnym stylu. Niemiec Simon Geschke (Cofidis) zdobył koszulkę w grochy — jest dopiero ósmym Niemcem, który ją nosił.

Dzień odpoczynku 1: Z powrotem we Francji, w przygranicznym Châtel, 11.07 kolarze mieli pierwszy pełny odpoczynek.

Etap 10: 148,5 km w Haute-Savoie — ani najdłuższy, ani najcięższy, więc tempo było wysokie mimo falującej trasy. Piękne alpejskie panoramy i ciekawy pojedynek ucieczek; krótka neutralizacja go nie popsuła. Wygrał Duńczyk Magnus Cort Nielsen (EF Education–EasyPost).

Osłabione przez COVID UAE obroniło żółć o włos — Lennard Kämna (Bora–Hansgrohe) zabrakło tylko 11 sekund. Nie był faworytem, ale w Niemczech stawał się ulubieńcem publiczności.

Etap 11: Uwaga, górale! Alpejskie wspinaczki i serpentyny dominowały. Z Albertville (324 m n.p.m.) na Col du Granon (2413 m). Finał — 11,3 km przy 9,2% — był bezlitosny.

Tak bezlitosny, że nawet Pogačar „pękł”. Odpierał wiele ataków, ale na ostatnich kilometrach osłabł. Jonas Vingegaard (Jumbo-Visma) wygrał etap i przejął żółć — z przewagą 2:51 nad Pogačarem.

Etap 12: 165 km z Briançon do L’Alpe d’Huez, przez Col du Galibier i Col de la Croix de Fer. Kolejna bitwa w Alpach, choć w nogach był jeszcze poprzedni dzień.

Tom Pidcock (Ineos Grenadiers) triumfował — już w debiucie w Tourze! Vingegaard i Jumbo-Visma spokojnie obronili żółtą; trzy ataki Pogačara zostały łatwo zneutralizowane.

Etap 13: Po dniach cierpienia znów coś dla sprinterów: 192 km dość płasko z Le Bourg-d’Oisans do Saint-Étienne. Oczekiwane wysokie tempo stało się faktem, choć kilku kolarzy oszczędzało siły.

Koszulki bez zmian: Jumbo-Visma utrzymała żółtą i zieloną, a Simon Geschke — grochy. Mads Pedersen (Trek–Segafredo) odjechał wcześnie i dowiózł znakomity triumf.

Etap 14: Ze Saint-Étienne do Mende. Mnóstwo krótkich podjazdów i zjazdów kusiło ucieczki, ale nie było pewne, czy dojadą.

Michael Matthews (Team BikeExchange–Jayco) wcześnie usadowił się w odjeździe. Gorący podjazd Montée Jalabert groził roztopieniem przewagi i lider na chwilę ją stracił. Na ostatnich 1,7 km Australijczyk jednak pięknie przyspieszył i wygrał.

Etap 15: Rodez–Carcassonne, oficjalnie „pagórkowaty” — słusznie. Mimo to sprinterzy mogli przetrwać umiarkowane nachylenia i rozegrać finisz na 202 km.

Dla Jumbo-Visma to był koszmar: faworyt Primož Roglič zrezygnował przed startem z powodu skutków kraksy z etapu 5, by wyleczyć bark. W trakcie etapu Holender Steven Kruijswijk upadł i doznał kontuzji. Prowadząca ekipa w żółtej i zielonej koszulce miała jechać dalej w sześcioosobowym składzie. Etap wygrał Jasper Philipsen (Alpecin–Deceuninck), wyprzedzając Van Aerta.

Dzień odpoczynku 2: W Carcassonne 18.07 zespoły odpoczywały po raz ostatni. Zostało sześć etapów do finału!

Niestety były też złe wieści: uwielbiany przez kibiców Lennard Kämna musiał wycofać się z powodu przeciągającego się przeziębienia.

Etap 16: Start w Pireneje! Pierwszego dnia nowego wyzwania do pokonania było 178 km. Kluczowe były umiejętności zjazdowe: od 125. kilometra dwa długie zjazdy. Wygrać mógł ten, kto najlepiej je pokona.

Był nim Kanadyjczyk Hugo Houle. Mimo upału kolarz Israel–Premier Tech dojechał samotnie z ponad minutą przewagi. To dopiero drugi kanadyjski etapowy triumf w historii Touru. Simon Geschke powiększył prowadzenie w klasyfikacji górskiej mimo obaw covidowych.

Etap 17: Drugi z trzech dni w Pirenejach. Zaledwie 130 km, ale sporo przewyższeń. Ostatnie 8 km przy 7,8% było wyjątkowo wymagające. Kluczowe okazało się mądre rozłożenie sił — patrząc na nachylenie, upał i jeszcze trudniejszy etap dzień później.

Pogačar wygrał, ale odrobił do Vingegaarda tylko 4 sekundy i nadal tracił 2:18. Wout van Aert matematycznie zapewnił sobie zieloną koszulkę i skupił się na pomocy liderowi. Geschke obronił grochy mimo defektu.

Etap 18: 143 km z Lourdes do Hautacam; po drodze Col d’Aubisque i Col de Spandelles. Ostatni górski etap oddzielił ziarno od plew — stąd specjalna koszulka.

Przewidywaliśmy, że nawet faworyci mogą tu pęknąć — i tak się stało:

Jumbo-Visma absolutnie dominowała i miała już de facto zieloną i grochy, gdy Pogačar upadł. Vingegaard i Wout van Aert sportowo na niego poczekali, ale ostatecznie zostawili go ponad minutę z tyłu. Vingegaard miał teraz ponad trzy minuty przewagi i był murowanym faworytem do wygranej w całym wyścigu!

Etap 19: Przedostatni płaski etap: 188,3 km z Pirenejów w głąb Francji. Tuż przed metą Jumbo-Visma wciąż nie odpuszczała: Christophe Laporte wygrał. Vingegaard pojechał mocno, ale zapewne oszczędzał siły na jutro. Jeszcze dwa razy trzeba było zachować czujność — i żółć byłaby jego!

Etap 20: Druga i ostatnia czasówka. Marzący o żółtej koszulce musieli błyszczeć na 40 km z Lacapelle-Marival do Rocamadour. Vingegaard pędził po zwycięstwo — i o mało nie upadł! Gdy do Paryża brakowało tak niewiele, ten strach musiał mocno dodać respektu. Zwolnił odrobinę i był drugi, tuż za kolegą z zespołu Woutem van Aertem.

UAE Team Emirates

Zespół Tadeja Pogačara był wyraźnym faworytem. W 2020 jako pierwszy w historii wygrał „generalkę”, klasyfikację młodzieżową i górską — trzy z czterech koszulek — a w 2021 powtórzył ten wyczyn.

W sezonie 2022 Pogačar znów był w świetnej formie. Powstrzymanie go przed obroną tytułu zapowiadało się bardzo trudno.

Team Jumbo-Visma

Największe zagrożenie dla mistrza również pochodziło ze Słowenii: Primož Roglič, zwycięzca Vuelty 2019/2020/2021, dysponował mocną ekipą i świetną pierwszą połową sezonu.

Po pechowym upadku w Tourze 2021 zwycięzca Paris–Nice 2022 miał duże szanse na żółć. W składzie Jumbo-Visma był też m.in. Duńczyk Jonas Vingegaard Rasmussen — który w 2021, mimo roli pomocnika, zajął drugie miejsce po kraksie lidera.

Jumbo-Visma nie mogła jechać w standardowych barwach: przepisy zabraniają strojów zbyt podobnych do żółtej koszulki, aby pozostała ona unikalna i dobrze rozpoznawalna. Dlatego zespół wystąpił w specjalnym stroju na TdF.

Team Ineos Grenadiers

W TdF 22 tradycyjnie mocna ekipa musiała radzić sobie bez Richarda Carapaza — Ekwadorczyk wybrał Vueltę a España.

Adam Yates prowadził zespół, wspierany przez „luksusowych pomocników”: Gerainta Thomasa (zwycięzca TdF 2018) i Daniela Martíneza (triumfator Itzulii 2022). W takim składzie Ineos Grenadiers miał też duże szanse na klasyfikację drużynową.

Team Bora–Hansgrohe

Jedyna niemiecka ekipa mogła z dumą wracać do Giro d’Italia 2022, które wygrała. Triumfator Jai Hindley nie wystartował jednak w Tourze.

Bora–Hansgrohe obrała strategię podwójną: Sam Bennett walczył o etapy i zieloną, a Aleksandr Własow celował w „generalkę”. Gdyby Własow zdobył żółtą, byłaby to niespodzianka — ale ekipa już w Giro pokazała, że potrafi zaskakiwać.

Trek–Segafredo

Trek–Segafredo trafiał ostatnio do nagłówków przede wszystkim z powodu rowerów: dwukrotnie skradziono sprzęt z samochodu zespołu.

Z drugiej strony Holenderka Ellen van Dijk 23 maja 2022 poprawiła własny rekord świata w jeździe godzinnej na specjalnym rowerze Trek — i wciąż go posiada.

Amerykańska drużyna celowała w zwycięstwa etapowe w wyścigu mężczyzn i kobiet. Zwłaszcza żeński skład był faworytem do triumfu łącznego. Obie ekipy wystąpiły w dopasowanych, „tour­owych” strojach.

Niespodzianka: Alpecin-Fenix — a właściwie Alpecin–Deceuninck

1 lipca — dokładnie w dniu startu w Kopenhadze — Alpecin-Fenix zmienił nazwę na Alpecin–Deceuninck. Z Holendrem Mathieu van der Poelem, zwycięzcą Ronde van Vlaanderen 2022, zespół miał klasowego lidera.

Zespół ProTeam nie był faworytem do zwycięstwa w „generalce”, ale na pewno polował na etapy. Większym celem było zdobycie licencji WorldTour i stały udział w największych imprezach.

Automatycznie zakwalifikowane UCI WorldTeams w tegorocznym Tourze:

• AG2R Citroën Team, Francja
• Astana Qazaqstan Team, Kazachstan
• Bahrain Victorious, Bahrajn
• Bora–Hansgrohe, Niemcy
• Cofidis, Francja
• EF Education–EasyPost, USA
• Groupama–FDJ, Francja
• Ineos Grenadiers, Wielka Brytania
• Intermarché–Wanty–Gobert Matériaux, Belgia
• Israel–Premier Tech, Izrael
• Lotto–Soudal, Belgia
• Movistar Team, Hiszpania
• Quick-Step Alpha Vinyl, Belgia
• Team BikeExchange–Jayco, Australia
• Team DSM, Holandia
• Jumbo-Visma, Holandia
• Trek–Segafredo, USA
• UAE Team Emirates, ZEA

Oraz zespoły z „dzikimi kartami”:

• Alpecin-Fenix, Belgia
• Arkéa–Samsic, Francja
• B&B Hotels–KTM, Francja
• TotalEnergies, Francja