Megavalanche 2022 – Relacja z Doświadczeń z Alpe d'Huez
Megavalanche Alpe d'Huez (Francja) to jedno z najbardziej znanych i najtrudniejszych enduro w Europie. Od 1995 roku rozpoczyna się masowym startem (!) z lodowca Pic Blanc - 3 300 metrów nad poziomem morza - a kończy w miejscowości Allemont.
Od 27 czerwca do 3 lipca 2022 roku odbyła się 26. edycja tego wyścigu. Na trasie o długości około 20 kilometrów uczestnicy musieli pokonać 2600 metrów różnicy wysokości w trudnym terenie.
Nasz kolega Nico Becker, 27-letni pasjonat sportu i kolarstwa, zawsze był aktywny fizycznie - dzięki temu trafił do nas! Od wielu lat jeździ na trasach MTB, zarówno z przyjaciółmi, jak i solo. Megavalanche 2022 była dla niego prawdziwym wyzwaniem i niezwykłym przeżyciem. Poniżej dzieli się przebiegiem tegorocznego wyścigu oraz własnymi doświadczeniami:
Przybycie i Przygotowania - Dni Treningowe
Po prawie roku przygotowań i oczekiwań nadszedł wreszcie ten dzień: W niedzielę, 26 czerwca, dotarłem do Alpe d'Huez, będąc częścią grupy kilkunastu kolarzy z Niemiec. Na miejscu można było znaleźć nocleg w jednym z wielu hoteli lub apartamentów. Alternatywą była również możliwość obozowania. Na moje pierwsze zawody wybrałem jednak wygodny apartament, chociaż niektórzy z mojej grupy faktycznie namiotowali.
Od poniedziałku rozpoczęła się właściwa kwalifikacja! Ta część wyścigu nosi nazwę Dni Treningowe, i nazwa nie kłamie: Rejestracja do Megavalanche daje każdemu uczestnikowi karnet na wyciągi na terenie całego obszaru, dzięki czemu można było zwiedzić wszystkie trasy i przygotować się do wielkiego wyścigu. To jest absolutnie konieczne, aby poradzić sobie z wymagającą trasą.
Mieliśmy także okazję przejechać całą trasę wyścigu z lodowca Pic Blanc do Allemont. Obszar Alpe d'Huez jest bardzo zróżnicowany - także 12. etap Tour de France prowadził przez ten obszar. Górzysty teren doskonale nadaje się jednak głównie dla kolarzy enduro: Wiele kamienistych i stromych odcinków, liczne zakręty (kurwy) i oczywiście ŚNIEG!
Dla mnie śnieg był najbardziej ekscytującą częścią trasy - nie miałem jeszcze doświadczenia, jak jeździć na rowerze górskim po śniegu. Spróbowanie tej wyjątkowej trudności prosto z góry lodowca było jeszcze trudniejsze!
Byłem więc zdenerwowany, to pewne. Ale przede wszystkim, przez cały tydzień Megavalanche świetnie się bawiliśmy, zwiedzając i jeżdżąc na tyle tras, ile to możliwe; oczywiście także po trasach, które nie wchodziły w skład wyścigu.
Przez cały tydzień Megavalanche wieczorami w „Mega-Village” zazwyczaj odbywały się koncerty na żywo; również tam odbywały się ceremonie wręczenia nagród. To zawsze było wspaniałe doświadczenie, ponieważ można było świętować to wydarzenie w wiosce z szalonymi rowerzystami górskimi z całego świata. W Megavalanche brało udział kolarzy z ponad 40 krajów.
Pierwsza Próba: Kwalifikacje
W piątek, 1 lipca, nadszedł czas na kwalifikacje. Odbyły się one na oddzielnej, nieco krótszej trasie, ale również rozpoczęte zostały masowym startem. W sumie odbyło się 12 kwalifikacji, z udziałem ponad 100 uczestników startujących jednocześnie. Grupy były podzielone na mężczyzn, kobiety i rowerzystów elektrycznych. Trasa kwalifikacyjna obejmowała wiele kamienistych i technicznych odcinków: bardzo wąskie zakręty, utrudnione ścieżki i podobne wyzwania. Również tutaj były dwie sekcje ze śniegiem.
Trasa kwalifikacyjna miała około jednej trzeciej długości w porównaniu z właściwym wyścigiem. I nawet ta trasa była naprawdę trudna! Większość zawodników potrzebowała od 18 do 23 minut - elita jednak udało się przejechać ją w szalonych 16 minutach! Niestety już tutaj zdarzyły się kilka upadków, które niestety są nieuniknione przy masowych startach i tak wymagających trasach.
Dla mnie osobiście kwalifikacje przebiegły bardzo dobrze. To były moje pierwsze zawody tego rodzaju - więc moim głównym celem było po prostu dobrze się bawić i ukończyć piękny wyścig!
Masowy start sprawił mi trochę kłopotów - tego trudno trenować, gdy zazwyczaj rzadko zdarza się, żeby równocześnie spotkało się więcej niż sto rowerzystów. Dlatego na początku straciłem kilka miejsc. Ale potem udało mi się znaleźć rytm i odrobić straty. Trzeba jednak powiedzieć, że wyprzedzanie na trasie było naprawdę trudne, zwłaszcza że inni zawodnicy również byli przygotowani i zjeżdżali z odpowiednią prędkością.
Ostatecznie udało mi się ukończyć kwalifikacje na 37. miejscu, z czego oczywiście byłem bardzo dumny. Prawie udało mi się zakwalifikować do głównego wyścigu w niedzielę z profesjonalistami. Ale jako nowicjusz, oczywiście lepiej byłem sklasyfikowany jako "Challenger", co udało mi się osiągnąć.
Właściwy Wyścig - MEGAVALANCHE
Aby umożliwić start ponad 1200 kolarzom, Megavalanche jest podzielone na trzy "klasy wagowe": Mega International, gdzie rywalizują doświadczeni kolarze i prawdziwi profesjonaliści, następnie Challenger, a na końcu Amatorzy. Dodatkowo odbyły się osobne wyścigi dla rowerzystów elektrycznych i kobiet.
Mega International, czyli "główny wyścig", odbył się w niedzielę. Amatorzy startowali 30 minut po zawodowcach - a na końcu wystartowali biegacze terenowi. Reszta, w tym ja, ruszyła w sobotę.
Sobotni poranek nadszedł błyskawicznie - to był DZIEŃ WYŚCIGU!
Musiałem być o 7 rano przy kolejce linowej. Po trzech przesiadkach i chwili później było nas prawie 300 rowerzystów górskich na lodowcu o wysokości 3 300 metrów! Naszy wyścig rozpoczął się oficjalnie o 9:30 - ze względu na konieczność prawidłowego ustawienia wszystkich zawodników, start niestety trochę się opóźnił. Ale przybyliśmy na czas, aby zobaczyć start rowerzystów z napędem elektrycznym i potem start kobiet. Moje podekscytowanie rosło powoli, ale systematycznie.
Kiedy stałem na swoim miejscu startowym - udało mi się dostać na trzecią linię startową - i dookoła mnie było około 300 innych rowerzystów: szczerze przyznam, że byłem zdenerwowany - "O rany, co ja tu robię!" Ale oczywiście wtedy było już za późno...
Nerwowość i napięcie zniknęły jednak, gdy tylko zaczęła się słynna melodia Megavalanche i rozległ się charakterystyczny krzyk ALARMAAAAA. Od tego momentu ruszyliśmy w tryb wyścigowy. Start był, podobnie jak w kwalifikacjach, dość chaotyczny. Wszyscy rowerzyści starali się jakoś pokonać ośnieżony odcinek. Osobiście skupiłem się na tym, aby pozostać na rowerze i iść do przodu - w dużej mierze zignorowałem innych zawodników dookoła.
Po pierwszych kilku metrach poszło lepiej i mogłem zyskać kilka miejsc na śniegu. Gdy udało mi się przejść odcinek ze śniegiem, stado się trochę rozproszyło, i można było trochę bardziej kontrolować jazdę. Na "normalnych" odcinkach dla rowerów górskich bez śniegu radziłem sobie lepiej, chociaż wiele podjazdów było dość męczących. Podczas wyścigu miałem wiele zabawnych pojedynków z innymi rowerzystami górskimi, przy czym trzeba powiedzieć, że wszystko odbywało się zawsze bardzo fair, a każdy po prostu chciał dobrze zakończyć wyścig.
Warto również wspomnieć, że Megavalanche jest trudna nie tylko dla zawodnika, ale także dla roweru. Oczywiście "maraton zjazdowy" jak Megavalanche jest silnie naznaczony awariami, i wielu z przyczyn technicznych nie mogło kontynuować jazdy lub musiało zejść z roweru, aby dokonać napraw. Oczywiście miałem przy sobie praktyczne mini narzędzia rowerowe i zestaw do naprawy opon, ale byłem bardzo zadowolony, że nie musiałem z nich korzystać.
Około w połowie trasy dotarłem do prawdopodobnie najbardziej męczącego podjazdu wyścigu. W tym miejscu stało kilku kibiców. Między innymi także moi znajomi, którzy swoim dopingiem naprawdę mi pomogli pokonać ten odcinek. Stamtąd zaczęło się powoli schodzić do lasu i prawie tylko z góry. To był jeden z moich ulubionych odcinków.
Po godzinie i 36 sekundach dotarłem wreszcie do Allemont i osiągnąłem cel. Wszyscy zawodnicy byli kompletnie wyczerpani, ale byli niezwykle szczęśliwi i świętowali zgodnie z okolicznościami! Ukończyłem wyścig jako 31. spośród około 300 zawodników.
Podsumowanie
Jako podsumowanie powiem, że tydzień w Alpe d'Huez był naprawdę niesamowity - Megavalanche to naprawdę wyjątkowe przeżycie! Tak szalony wyścig i tydzień spędzony z rowerzystami górskimi z całego świata to była prawdziwa szaleństwo!
Byłem także podekscytowany, że mogłem zobaczyć niektórych profesjonalistów "na żywo": Kilian Bron, który w tym roku wreszcie mógłby świętować swoje pierwsze zwycięstwo w Mega, gdyby nie złapał gumy pięć minut przed końcem! Inne znane nazwiska, takie jak Jack Reading, Ben Moore, Torben Drach, Sam Reynolds, a także podwójny zwycięzca Megavalanche 2021 i 2022, Szwajcar Stefan Peter - i wielu innych.
W każdym razie postanowiłem stanowczo, że w 2023 roku znów wezmę udział - może do zobaczenia tam? A jeśli ktoś jeszcze potrzebuje sprzętu i odzieży na trasę, na pewno znajdzie coś w naszym świecie kolarstwa. Bo takiego wyścigu jak Megavalanche można naprawdę ukończyć tylko wtedy, gdy sprzęt jest odpowiedni.
