Megavalanche 2022 – Ervaringsverslag uit Alpe d'Huez

De Megavalanche Alpe d'Huez (Frankrijk) is een van de beroemdste en meest uitdagende enduroraces in Europa. Sinds 1995 begint het met een massastart (!) vanaf de Pic Blanc-gletsjer - 3.300 meter boven zeeniveau - naar Allemont.

Van 27 juni tot 3 juli 2022 vond de 26e editie van de race plaats. Met een afstand van ongeveer 20 kilometer moesten deelnemers 2.600 meter afdalen op uitdagend terrein.

Onze collega Nico Becker, 27 jaar oud, is altijd een enthousiaste sporter en fietser geweest - zo kwam hij ook bij ons terecht! Al jaren rijdt hij op MTB-paden, met vrienden of solo. De Megavalanche 2022 was voor hem een echte uitdaging en een bijzondere ervaring. Hieronder deelt hij de details van de race van dit jaar en zijn persoonlijke ervaringen:

Aankomst & Voorbereiding - de Oefendagen

Na bijna een jaar voorbereiding en anticipatie was het eindelijk zover: Op zondag 26 juni arriveerde ik in Alpe d'Huez, onderdeel van een groep van een dozijn rijders uit Duitsland. Accommodaties waren beschikbaar in een van de vele hotels of appartementen ter plaatse. Als alternatief was kamperen ook een optie. Voor mijn eerste race koos ik echter voor een comfortabel appartement, ook al kampeerden sommigen in mijn groep daadwerkelijk met hun tenten.

Vanaf maandag begon de echte voorbereiding! Deze fase van de race wordt de Oefendag genoemd, en de naam zegt het al: Door je in te schrijven voor de Megavalanche krijgt elke deelnemer een liftkaart voor het hele gebied, waarmee ze alle paden kunnen verkennen en zich kunnen voorbereiden op de grote race. Dit is essentieel om het uitdagende parcours aan te kunnen.

We kregen ook de kans om het hele raceparcours van de Pic Blanc-gletsjer tot Allemont te rijden. Het gebied in Alpe d'Huez is zeer divers - de 12e etappe van de Tour de France ging ook door dit gebied. Het bergachtige terrein is perfect voor endurorijders: Veel rotsachtige en steile secties, evenals veel kombochten. En natuurlijk, SNEEUW!

Voor mij was de sneeuw ongetwijfeld het meest opwindende deel van het parcours - ik had geen ervaring met mountainbiken op sneeuw. Deze uitdaging direct vanaf een gletsjer steil naar beneden proberen te rijden, zou het nog moeilijker maken!

Dus, ik was zenuwachtig, dat is zeker. Maar bovenal had ik een geweldige tijd met mijn groep om zoveel mogelijk paden te verkennen en te rijden gedurende de week, inclusief paden die geen deel uitmaakten van het raceparcours.

Gedurende de Megavalanche-week waren er meestal livemuziek en prijsuitreikingen in het "Mega-Village" in de avonden. Dit was altijd een geweldige ervaring omdat we dit evenement konden vieren in een dorp met gekke mountainbikers van over de hele wereld. De Megavalanche had deelnemers uit meer dan 40 landen.

De Eerste Test: Het Kwalificatierace

Op vrijdag 1 juli was het tijd voor de kwalificatieraces. Deze vonden plaats op een apart en iets korter parcours, maar werden ook uitgevoerd als een massastart. Er waren in totaal 12 kwalificatieraces, elk met meer dan 100 deelnemers die tegelijkertijd startten. De groepen waren verdeeld in mannen, vrouwen en E-bikers. Het kwalificatieparcours had veel rotsachtige en technische secties: zeer krappe bochten, geblokkeerde paden en vergelijkbare uitdagingen. Ook hier waren er twee secties met sneeuw.

Het kwalificatieparcours was ongeveer een derde van de lengte in vergelijking met de daadwerkelijke race. En zelfs dit parcours was behoorlijk uitdagend! De meeste rijders deden er tussen de 18 en 23 minuten over - de elite slaagde er echter in om het in gedurfde 16 minuten te halen! Helaas waren er hier al enkele valpartijen, die onvermijdelijk zijn bij massastarts en dergelijke technische parcoursen.

Voor mij persoonlijk ging de kwalificatie heel goed. Het was tenslotte mijn allereerste race van dit soort - dus mijn belangrijkste doel was om plezier te hebben en te genieten van een geweldige race!

De massastart leverde direct problemen op voor mij - het is moeilijk om dat te oefenen in training wanneer je zelden meer dan honderd rijders willekeurig bij elkaar hebt. Hierdoor verloor ik meteen wat posities aan het begin. Maar daarna kon ik mijn weg vinden in de race en wat plaatsen goedmaken. Het is de moeite waard om op te merken dat inhalen op een pad echt lastig is, vooral omdat andere rijders ook hadden getraind en met aanzienlijke snelheid naar beneden raceten.

Uiteindelijk kon ik de kwalificatie op de 37e plaats afronden, waar ik natuurlijk erg trots op was. Ik haalde bijna de hoofdrace op zondag met de professionals. Maar als nieuwkomer was ik natuurlijk beter geplaatst in de classificatie als een "Challenger", die ik verdiend had.

De Echte Race - de MEGAVALANCHE

Om de meer dan 1200 rijders de kans te geven deel te nemen, is de Megavalanche verdeeld in drie "gewichtsklassen": Het Mega International, waar ervaren rijders en echte professionals strijden, dan de Challenger, en tot slot de Amateurs. Er waren ook aparte races voor E-bikers en vrouwen.

Het Mega International, als het ware de "hoofdrace", vond plaats op zondag. De amateurs startten 30 minuten achter de professionals - en tot slot startten de trailrunners. De rest, inclusief ikzelf, startte op zaterdag.

Zaterdagochtend kwam snel, het was RACEDAG!

Ik moest om 7 uur bij de gondel zijn. Na drie keer overstappen en enige tijd later waren we bijna 300 mountainbikers op de 3.300 meter hoge gletsjer! Onze race begon pas om 9:30 officieel - doordat alle racers correct moeten worden opgesteld, werd de start helaas nog wat vertraagd. Maar we waren op tijd aangekomen om de start van de E-bikers en daarna de start van de vrouwen te kunnen zien. Mijn opwinding steeg langzaam maar gestaag.

Toen ik op mijn startplek stond - ik had het tot de derde rij gehaald - en om me heen ongeveer 300 andere rijders stonden: ik geef eerlijk toe, ik was nerveus - "Oh jee, wat doe ik hier!" Maar natuurlijk was het toen al te laat...

De nervositeit en spanning verdwenen echter zodra de beroemde Megavalanche-melodie begon en de typische kreet ALARMAAAAA klonk. Vanaf hier ging het in de racemodus. De start was, net als in de kwalificatierace, behoorlijk chaotisch. Alle rijders probeerden op de een of andere manier het besneeuwde gedeelte te overwinnen. Persoonlijk concentreerde ik me erop om op mijn fiets te blijven en vooruit te komen - ik negeerde grotendeels de rijders om me heen.

Na de eerste paar meter ging het beter en kon ik in de sneeuw enkele plaatsen winnen. Toen ik het sneeuwgedeelte had overwonnen, was het veld wat verspreid en kon er wat gecontroleerder worden gereden. Op de "normale" mountainbikegedeelten zonder sneeuw kon ik het beter aan, hoewel de vele tegenhellingen behoorlijk vermoeiend waren. Tijdens de race had ik steeds weer leuke duels met andere mountainbikers, waarbij moet worden gezegd dat alles altijd heel eerlijk verliep en iedereen gewoon de race goed wilde beëindigen.

Hier moet ook worden vermeld dat de Megavalanche niet alleen zwaar is voor de rijder, maar ook voor de fiets. Natuurlijk is een 'downhill-marathon' zoals de Megavalanche sterk getroffen door pechgevallen, en velen konden om technische redenen niet verder rijden of moesten afstappen om reparaties uit te voeren. Natuurlijk had ik een handig fiets-mini-gereedschap en reparatieset voor banden bij me, maar ik was erg blij dat ik het niet hoefde te gebruiken.

Ongelukkigerwijs bereikte ik ongeveer halverwege de route de waarschijnlijk meest vermoeiende tegenhelling van de race. Op deze plek stonden wat fans. Onder andere ook vrienden van mij die me persoonlijk enorm hebben geholpen door me aan te moedigen om dit gedeelte te overwinnen. Vanaf daar ging het langzaam het bos in en bijna alleen nog maar bergafwaarts. Dit was een van mijn favoriete gedeelten.

Na 1 uur en 36 seconden kwam ik eindelijk aan in Allemont en had ik de finish bereikt. Alle rijders waren volledig uitgeput, maar waren dolblij en vierden dienovereenkomstig uitbundig! Ik had de race uiteindelijk als 31e van ongeveer 300 rijders voltooid.

Terugblik

Als conclusie moet ik zeggen dat de week in Alpe d'Huez echt ongelooflijk was - de Megavalanche is echt een unieke ervaring! Zo'n gekke race en een week lang met mountainbikers van over de hele wereld was echt waanzin!

Ik was ook enthousiast om sommige van de professionals "live in actie" te zien: Kilian Bron, die dit jaar eindelijk zijn eerste overwinning op de Mega had kunnen vieren als hij niet vijf minuten voor het einde een lekke band had gekregen! Andere bekende namen zoals Jack Reading, Ben Moore, Torben Drach, Sam Reynolds, evenals de nu dubbele winnaar van de Megavalanche 2021 en 2022, de Zwitser Stefan Peter - en nog veel meer.

In ieder geval heb ik mezelf vast voorgenomen om in 2023 weer mee te doen - misschien zie ik je daar? En: Wie nog uitrusting & kleding voor de trail nodig heeft, zal zeker slagen in onze wielersportwereld. Want een race als de Megavalanche kun je echt alleen rijden als de uitrusting klopt.