Ten eerste: er is geen officiële definitie van welke wedstrijden als klassiekers worden beschouwd. Historische wielerwedstrijden worden soms wel als klassiekers of semi-klassiekers aangeduid, zij het niet zonder tegenspraak.
Toch is er consensus over "De Monumenten" - eendaagse wedstrijden die belangrijker zijn dan alle andere. Ze hebben gemeen dat de eerste editie al voor de Eerste Wereldoorlog plaatsvond. In het geval van de Ronde van Vlaanderen was de eerste editie in 1913 en kon slechts één keer herhaald worden voordat deze vanwege de oorlog werd onderbroken.
Vanwege het gebrek aan overeenstemming over de term "klassieker" werd de term "5 Monumenten van de Wielersport" een populair en eenduidig alternatief. De Internationale Wielerunie (UCI) hanteert echter geen van beide termen in het officiële reglement.
Dit zijn de 5 Monumenten van de Wielersport:
Milaan-Sanremo
Met de bijnaam la primavera, de lente, is het niet verwonderlijk dat Milaan-Sanremo traditioneel het Monument is dat het vroegst in de wielerkalender verschijnt. Soms wordt het daarom ook wel prima vera corsa genoemd, wat "eerste echte wielerwedstrijd" betekent.
In 1907 voor het eerst verreden onder de zwaarste klimatologische omstandigheden, waren de organisatoren er niet zeker van of de race überhaupt fysiek haalbaar was. Van de 33 renners slaagden slechts 14 erin de 286 kilometer naar de finish te volbrengen.
Bijzonder uitdagend en daarmee legendarisch was echter de race van 1910, die werd verreden tijdens een hevige sneeuwstorm. De renners moesten herhaaldelijk toevlucht zoeken in huizen langs het parcours. Slechts vier van de oorspronkelijke 63 renners bereikten de finish. De winnaar, Eugène Christophe, moest vier weken in het ziekenhuis doorbrengen om onderkoeling en bevriezingen te behandelen.
Tegenwoordig is de race gelukkig aanzienlijk veiliger, zij het nog steeds sportief uitdagend. Vanwege de lange vlakke stukken staat de race bekend als een aangelegenheid voor sprinters. De volgende editie van Milano-Samreno vindt plaats op 21 maart 2026.
Net als in 2024 startte de race niet in Milaan, maar in Pavia, zo'n 30 kilometer ten zuiden van de metropool.
Met een afstand van 287,20 kilometer was de 116e editie zelfs iets korter dan het parcours van vorig jaar, hoewel het traditionele parcours met de Passo del Turchino, de Cipressa en de Poggio ongewijzigd bleef.
Drie uitzonderlijke renners, één finish, één winnaar: Mathieu Van der Poel! Een koninklijke finale die nauwelijks epischer had kunnen zijn: Van der Poel zegevierde nipt over Ganna, terwijl Pogačar opnieuw met lege handen stond en zijn droom om Sanremo te winnen blijft najagen.
Wat voorafging aan deze krachtmeting was puur wielerdrama. De drie maakten van de 5,6 kilometer lange klim een hooggebergte, verpulverden het record van 9 minuten en doken vervolgens als een ploegentijdrit de afdaling in.
Pogačar viel opnieuw aan op de Poggio, Ganna moest even lossen, maar Van der Poel hield stand - zelfs met een tegenaanval die deed denken aan zijn triomf twee jaar geleden. Maar Pogačar was voorbereid. Ganna dichtte het gat weer in de laatste kilometer en het kwam allemaal aan op deze ene sprint.
Ronde van Vlaanderen
„Vlaanderens mooiste“, de Schoonheid van Vlaanderen, lijkt soms meer op een volksfeest dan op een wielerwedstrijd. Dit komt echter door de hoge populariteit en de grote menigten toeschouwers. Gedurende de lange geschiedenis van de race hadden de organisatoren vaak grote moeite om de enthousiaste fans onder controle te houden en buiten het parcours te houden.
Deze race, ook wel de "Ronde" genoemd, voert over veel sleutelpunten, zogenaamde Hellingen: korte maar uiterst steile beklimmingen met een stijgingspercentage tot 20%. Veel van de Hellingen lopen ook nog eens over "Kasseien", kasseien, wat het parcours extra moeilijk maakt.
Dit maakt de Ronde tot een van de zwaarste en meest opvallende wielerwedstrijden ooit. Massasprints en tactische samenwerking typeren de parcoursdelen voor de Hellingen, om deze obstakels zo goed mogelijk te kunnen passeren. Het rennersveld wordt gedurende de race steeds verder uitgedund, totdat aan het einde de laatste specialisten een zware individuele strijd leveren.
De Ronde van Vlaanderen 25 vindt plaats op 04 april 2025.
Pogačar tovert overwinning tevoorschijn
Wat een dag, wat een wedstrijd! Tadej Pogačar vierde een prachtige overwinning in de 109e Ronde van Vlaanderen. Ongeveer 25 kilometer voor de finish plaatste de wereldkampioen een beslissende aanval op de Oude Kwaremont - en niemand kon hem bijhouden. Hij kwam stralend over de finish in Oudenaarde met een voorsprong van meer dan een minuut.
Achter hem was er een spannende sprint voor de tweede plaats, die Mads Pedersen (Lidl-Trek) net voor Mathieu van der Poel (Alpecin-Deceuninck) won. De Nederlander had zich eerder sterk hersteld na een valpartij. Wout van Aert (VISMA | Lease a Bike) werd vierde, Jasper Stuyven (Lidl-Trek) maakte de top vijf compleet.
Ondanks valpartijen, chaos en zware tegenwind was het een feest voor alle wielerfans - met een uitstekende winnaar die geschiedenis schreef in de regenboogtrui. Pogačar bewees opnieuw: als hij op gang komt, blijft alleen verbazing over.
Parijs-Roubaix
Parijs-Roubaix, de Hel van het Noorden - deze bijnaam verdiende de race oorspronkelijk omdat het door de door de Eerste Wereldoorlog verwoeste regio's van Frankrijk voerde. Tegenwoordig geven de beruchte kasseistroken en de soms ongunstige omstandigheden de bijnaam nog meer rechtvaardiging. Bij de 118e editie van de race in 2021 waren de renners soms zo bemodderd dat trui en gezicht nauwelijks herkenbaar waren. Noteer zeker de volgende editie van Parijs-Roubaix op 13 april 2025!
Van der Poel gekroond tot koning van de hel!
Wat een spektakel! Mathieu van der Poel heeft indrukwekkende geschiedenis geschreven in de 122e Paris-Roubaix en won de “Hel van het Noorden” voor de derde keer op rij - een triomf voor de eeuwigheid! Met een krachtige solo over de laatste kilometers liet de Nederlander er geen twijfel over bestaan: dit monument is van hem!
Over 259,2 kilometer - doorspekt met 29 brute kasseistroken - domineerde van der Poel de actie, altijd alert, altijd klaar. Wanneer de concurrentie aarzelde, trok hij genadeloos weg. Uiteindelijk rolde hij het legendarische Roubaix velodrome binnen met een voorsprong van meer dan een minuut - jubelend, stralend, als een koning!
Tadej Pogačar, die een week eerder had gezegevierd in de Ronde van Vlaanderen, leverde een sterke prestatie in zijn debuut in Roubaix. Ondanks een valpartij en het wisselen van fiets, vocht hij terug en pakte de tweede plaats - maar er was niets wat hij kon doen tegen van der Poel op deze dag.
De spannende sprint om de derde plaats werd gewonnen door Mads Pedersen voor Wout van Aert en Florian Vermeersch. En een hoogtepunt vanuit Duits perspectief: Jonas Rutsch kwam over de finish op een sterke zesde plaats - zijn beste Roubaix-resultaat tot nu toe!
Een epische race, een uitstekende winnaar. Mathieu van der Poel won niet alleen Parijs-Roubaix - hij regeerde!
Luik-Bastenaken-Luik
De oudste eendaagse race die nog steeds wordt gehouden heeft de bijnaam “la Doyenne”, de oudste, verdiend. Tegelijkertijd wordt het beschouwd als een bijzonder zware wedstrijd: De Waalse Ardennen bieden zware en beruchte beklimmingen, die de renners zeker zullen uitdagen in de volgende editie van Luik-Bastenaken-Luik op 27 april 2025!
Tadej Pogačar wint Luik-Bastenaken-Luik!
Na zijn triomfantelijke titelwinst op de wereldkampioenschappen wielrennen op de weg 2024, waar hij ongeveer 100 kilometer voor de finish wegreed uit het peloton en de eerste Sloveense wereldkampioen werd na een solo-ontsnapping van 51,7 kilometer, schitterde Tadej Pogačar ook in Luik-Bastenaken-Luik.
Tijdens de 110e editie van de oudste eendaagse wedstrijd, ook wel bekend als “La Doyenne”, liet de wereldkampioen zijn klimkunsten zien. De wedstrijd, met 254 kilometer en ongeveer 4.500 klimmeters, vergde opnieuw alles van de renners. Op de legendarische Côte de la Redoute, ongeveer 35 kilometer voor de finish, viel Pogačar onweerstaanbaar aan en reed weg van zijn achtervolgers.
Met een indrukwekkend uithoudingsvermogen en tactisch aplomb breidde de Sloveen zijn voorsprong steeds verder uit en kwam met meer dan een minuut voorsprong over de finish in Luik.
Pogačar verzekerde zich zo niet alleen van zijn eerste overwinning in dit Monument sinds zijn crash vorig jaar, maar ook van zijn zesde Monumentenoverwinning in totaal. Met deze overwinning in Luik-Bastenaken-Luik bekroonde Pogačar zijn indrukwekkende lenteseizoen en bevestigde hij zijn status als een van de beste renners van zijn generatie.
Lombardije Ronde
Voor het eerst verreden in 1905 en van 1907-2012 bekend als de "Giro di Lombardia", heet de eendaagse wielerwedstrijd tegenwoordig officieel "Il Lombardia". De Ronde van Lombardije is traditioneel de laatste grote wielerwedstrijd van een seizoen en het enige Monument dat niet in het voorjaar wordt verreden, vandaar de bijnaam "Wedstrijd van de vallende bladeren".
Tadej Pogačar triomfeert opnieuw in de Ronde van Lombardije!
Ter afsluiting van een indrukwekkend seizoen zette Tadej Pogačar op 12 oktober 2024 een nieuw uitroepteken op de 118e Ronde van Lombardije. Gehuld in de regenboogtrui van de regerend wereldkampioen domineerde de Sloveen de wedstrijd en vierde hij zijn opeenvolgende overwinning in “Il Lombardia”. Daarmee evenaarde hij het historische record van de Italiaanse wielerlegende Fausto Coppi.
De uitdagende race over de bergachtige wegen van Lombardije was opnieuw het toneel voor het uithoudingsvermogen en de klimkracht van Pogačar. Ongeveer 50 kilometer voor de finish viel hij onweerstaanbaar aan en liet zijn rivalen kansloos. Ondanks het veeleisende parcours en de taaie achtervolgers reed Pogačar vol vertrouwen naar Bergamo en won met een duidelijke marge.
Met deze triomf verzekerde Pogačar zich niet alleen van zijn vierde overwinning in de Ronde van Lombardije, maar onderstreepte hij ook op indrukwekkende wijze zijn plaats tussen de grootste wielrenners in de geschiedenis met zijn zevende Monumentensucces in totaal.
Klassiekerjagers & meer: Wat professionals opmerken
Misschien ontbreekt een officiële definitie van de Monumenten, maar dat stoort de fans niet: ze volgen de zwaarste en oudste wielerwedstrijden met veel enthousiasme. En dat is natuurlijk volkomen terecht, want ze zijn echt elk jaar de moeite van het kijken waard! Maar ook de professionals kijken reikhalzend uit naar deze wedstrijden, vooral de zogenaamde "klassiekerjagers".
Natuurlijk bestaan deze specialisten in klassiekers: professionele wielrenners die zich hebben gespecialiseerd in eendaagse koersen, vooral natuurlijk de 5 Monumenten. Succesvolle professionele teams zetten vaak in op gespecialiseerde renners om verschillende uitdagingen het hoofd te bieden.
Aan de ene kant is er een zeer groot verschil tussen een eendaagse koers en een meerdaagse etappekoers. In de eendaagse koersen zijn vooral renners nodig die zowel goede ontsnappers als goede sprinters zijn. Meestal hebben renners met een relatief lager gewicht en daardoor verbeterde aerodynamica een klein voordeel.
Ook de specifieke uitdagingen van de Monumenten, met name het beruchte kasseienpad, moeten worden getraind. Klassiekerjagers treden daarom op als teamkapiteins in de Monumenten, terwijl ze in etappekoersen eerder in de rol van helpers ondersteunen.
Overigens worden drie van de vijf Monumenten ook in het vrouwenwielrennen verreden. Paris-Roubaix Femmes zou oorspronkelijk al in 2020 worden verreden, maar vanwege de pandemie werd het evenement verschoven naar 2021. Lizzie Deignan van Team Trek-Segafredo (Vrouwen) won de race met een duidelijke voorsprong van meer dan een minuut. Hiermee werd ze de eerste renster die alle drie de verreden Monumenten in het vrouwenwielrennen minstens één keer heeft gewonnen.
Lotte Kopecky zegeviert in Parijs-Roubaix damesrace!
In droog en warm weer won Lotte Kopecky een zwaarbevochten wedstrijd. Na een aanval in de sector van Auchy naar Bersée vormde zich een groep van vier met Kopecky, Marianne Vos, Pfeiffer Georgi en Christina Schweinberger.
De koers stabiliseerde later, maar aanvallen van Jade Wiel, Ellen van Dijk en Amber Kraak domineerden de finale. Op de Camphin sector haalden Vos, Kopecky en Elisa Balsamo de leiders in, gevolgd door Georgi. Ondanks wederzijdse aanvallen en een gebrek aan samenwerking, behield de groep hun nipte voorsprong op de achtervolgers.
In de wielerronde van Roubaix won Kopecky de sprint voor Balsamo. Georgi eindigde net voor Vos op de derde plaats.
Kopecky's ploeggenote Lorena Wiebes won de sprint van de achtervolgende groep en rondde daarmee de sterke teamprestatie af. Met deze overwinning bevestigde Lotte Kopecky haar uitzonderlijke positie en werd gekroond tot winnares van Paris-Roubaix Femmes.
